Depresja

Depresja to stan psychiczny, w którym chory ma głębokie poczucie braku sensu życia i postrzega świat w szarych barwach.

Podstawowe objawy to:
• smutek lub „uczucie pustki”
• zaburzenia snu
• utrata energii , poczucie zmęczenia , ospałość
• zaburzenie apetytu
• trudność z jasnym myśleniem, skupieniem uwagi , podejmowaniem decyzji
• utrata zainteresowania dla zajęć które kiedyś sprawiały przyjemność , także dla seksu
• lęk lub ataki paniki
• obsesyjne drążenie bolesnych doświadczeń i myśli
• poczucie winy i bezradności
• obniżenie poczucia własnej wartości , brak nadziei
• niepokój i drażliwość
• myśli o śmierci lub samobójstwie.

Jeżeli objawy te utrzymują się powyżej dwóch tygodni to należy zgłosić się do lekarza pierwszego kontaktu , albo do psychiatry. Należy pamiętać, że skierowanie jest niepotrzebne!!!

Obecnie uważa się, że nie ma pojedynczego czynnika odpowiedzialnego za powstawanie depresji, ale że choroba ta uwarunkowana jest różnymi czynnikami, które działają równorzędnie. Wśród czynników podatności wymienia się czynniki genetyczne, historię chorób afektywnych w rodzinie, pochodzenie, czynniki społeczne (np. utrata lub brak wsparcia ze strony innych , izolacja , niedostatki natury społeczno ekonomicznej ) i czynniki psychologiczne (strata kogoś lub czegoś ważnego , negatywne doświadczenie w dzieciństwie).

Jedną z najważniejszych przyczyn psychologicznych jest utrata poczucia własnej wartości. Związane jest to z kompleksami , które mogą być spowodowane wyglądem, wynikami w nauce lub pracy, marnym miejscem w hierarchii grupy społecznej.

Inną psychologiczną przyczyną powstawania depresji może być przesadnie negatywne postrzeganie świata i relacji międzyludzkich. Jeżeli osoba o takim nastawieniu nie osiągnie zakładanego celu, może uważać że poniesie klęskę we wszystkich swoich usiłowaniach. Do depresji może prowadzić także poczucie winy , strach przed porzuceniem , czy nadmierna wewnętrzna złość ,, która nie została wyładowana.

Często epizody depresji pojawiają się w następstwie takich zdarzeń życiowych, jak śmierć bliskiej osoby, rozwód, problemy finansowe czy utrata pracy. Grupą wysokiego ryzyka zachorowania na depresję są także kobiety po porodzie i osoby cierpiące na przewlekłe choroby somatyczne.

Rodzaje depresji:
• endogenne – uważa się , że są one wywołane przez biochemiczne zaburzenie funkcjonowania mózgu, systemu hormonalnego lub nerwowego. Odznaczają się zmniejszeniem napędu psychoruchowego, rozregulowaniem rytmów biologicznych (rytmu snu i czuwania),
• dwubiegunowa – zaburzenia psychiczne charakteryzujące się cyklicznymi naprzemiennymi epizodami manii, depresji i stanu pozornego zdrowia psychicznego,
• nerwicowe – charakteryzujące się przewlekłym (trwającym kilka lat) obniżeniem nastroju o przebiegu łagodniejszym niż w przypadku depresji endogennej.
• poporodowa – związana z trudnościami związanymi z karmieniem dziecka, snem lub płaczem dziecka,
• sezonowa – związana z zaburzeniami emocjonalnymi na głębszym poziomie psychicznym, pojawia się jesienią lub zimą i ustępuje wiosną lub latem,
• depresja o podłożu farmakologicznym wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że pewna liczba powszechnie przepisywanych na receptę leków ma efekty uboczne, włączając w to depresję. Są to leki nasercowe, obniżające ciśnienie krwi, niektóre antybiotyki, leki przeciwgrzybicze a także steroidy.
• depresja o podłożu uzależnieniowym – nie należy leczyć się na własną rękę, przy pomocy leków czy alkoholu, bo to powoduje pogłębienie choroby. Nadużywanie leków i alkoholu może być przyczyną wystąpienia depresji klinicznej. Prowadzi to do powstania błędnego koła, wyjście z niego oznacza gruntowną zmianę życia, przyzwyczajeń, abstynencję oraz poddanie się terapii, połączonej z przyznaniem się do problemu uzależnienia.

Pamiętajmy, że lekarz psychiatra to taki sam specjalista jak każdy inny, zgłoszenie się do niego to żaden wstyd, a jedyny ratunek w walce z depresją.

Życzę wszystkim czytelnikom szampańskiej zabawy sylwestrowej a w Nowym Roku wiele optymizmu i pogody ducha.